Mis aan de grot...

Een bijzondere plek, die velen inspireerde...

Donder­dag 5 mei vier­den de Neder­landse bede­vaart­gan­gers de heilige Mis bij de grot waar Maria aan Ber­na­dette is ver­sche­nen. Een bij­zon­dere en in­spi­re­rende plek. Daarna werd de tra­di­tio­nele groeps­foto gemaakt. Ook een boete­vie­ring met biecht­gele­gen­heid en tegen de avond de sacra­ments­pro­ces­sie ston­den deze dag op het pro­gram­ma.

Mis bij de grot

De Mis bij de grot was ' s morgens om 8.30 uur. Daar werd gebe­den voor allerlei intenties die waren opge­ge­ven en aan het einde van de Eucha­ris­tie­vie­ring werd mgr. Joop Stam her­dacht, oud- deken van Am­ster­dam en oud-proost van het kapit­tel, die op 4 mei overle­den was. Na­tuur­lijk werd ook speciaal gedacht aan het feit dat het op deze dag be­vrij­dings­dag is, in dank­baar­heid voor onze vrij­heid en in meeleven en gebed voor allen die geen vrij­heid en vrede kennen in deze wereld. De homilie die ik hier gehou­den heb, is hier­on­der na te lezen. In Neder­land kon de vie­ring via de live-stream van Lourdes wor­den gevolgd en pastoor Frenk Schyns nodigde aan het begin van de vie­ring ie­der­een uit om even naar het " thuisfront" te zwaaien. De ver­schil­lende pries­ters con­ce­le­breer­den en twee diakens assis­teer­den.Na afloop wer­den de foto' s gemaakt voor de basiliek. Er was voor gekozen om geen grote groeps­foto te maken, maar alle ver­schil­lende groepen uit de plaatsen apart op de foto te zetten.

Be­vrij­ding, ook in gees­te­lij­ke zin

Daarna was er een " be­vrij­ding­bor­rel". De meesten hiel­den het bij koffie, maar er was een oranjebitter en het terrein voor het Accueil was met oranje vlaggetjes versierd.

De mid­dag van barm­har­tig­heid/ boete­vie­ring vond ' s mid­dags in de Pius X basiliek plaats. Het was een gebeds­dienst met aan het einde een korte aanbid­ding en biecht gelegen­heid. Na­tuur­lijk kon­den de pelgrims ook daar­bui­ten bij de pries­ters terecht voor het ont­van­gen van dit sacra­ment.

Sacra­ments­pro­ces­sie

Om 17.00 uur was de sacra­ments­pro­ces­sie. Ik begreep dat het deze keer de grootste pro­ces­sie van de week was en dat die ook weleens heel beperkt was gehou­den. Dat is een teken dat het aantal pelgrims in Lourdes nog niet op het oude niveau is. Toch waren er in de dagen dat wij er waren ver­schil­lende Franse bede­vaarten en ook groepen uit Duits­land en Italië en een kleinere Engels­ta­lige groep. Ik was gevraagd als enige bis­schop die erbij aanwe­zig was om agens te zijn en dat heb ik na­tuur­lijk graag gedaan. Voor onze Neder­landse pelgrims wordt het door de deelname van hun pries­ters nog meer iets ' eigens'.

Bij Bergen op zoom en Alkmaar

De avond­maal­tij­den heb ik in wisselende hotels gebruikt om zoveel moge­lijk met alle pelgrims in contact te zijn. Deze avond bezocht ik de groep van Bergen op Zoom. Vica­ris Paul Verbeek overhan­digde het boekje met de noveen voor de Maria- ommegang die ieder jaar in Bergen op Zoom wordt gehou­den. Bij deze groep waren ook mensen uit Syrië, chris­te­nen die uit een land komen waarvoor we zeker moeten blijven bid­den, opdat de situatie er vreed­zaam en veilig mag zijn. Daarna nog even een bezoek aan de Alkmaarse groep in hun hotel. Velen van hen hoop ik morgen te zien bij een uitstapje naar Gavernie. Het is mooi om zoveel per­soon­lijke verhalen te horen en ook hoe goed de bede­vaart-erva­ringen zijn.

Homilie

BIJ DE GROT...

Hier was het!

Broe­ders en zusters,

We zijn hier op een heel bij­zon­dere plek
en vele mensen hebben dat mogen ervaren.
Hier staan we dan voor de grot,
de grot van Massabielle
waar het allemaal is gebeurd:
acht­tien keer zag Ber­na­dette hier
een dame in het wit gekleed, met een witte sluier,
een blauwe gordel en een gele roos op beide voeten.
Hier heeft Maria aan Ber­na­dette gezegd
om boete te doen, te bid­den voor de zon­daars
en zij heeft gevraagd
hier een kapel te bouwen
en in pro­ces­sie hierheen te komen
en te drinken van de bron.

Kom je voor een won­der?

Velen van U
zijn hier al vele malen geweest,
anderen zijn hier voor de eerste keer.
Wat trekt de mensen zo aan
in deze grot, in dit hei­lig­dom?
Zijn het mis­schien de gene­zingen
en de hoop ook zelf genezen te wor­den?
Maar nee, als bede­vaart­gan­gers, zieken
wor­den geïnter­viewd
en daar­naar wordt gevraagd,
is dat zel­den of nooit de reden
waarom de pelgrims komen.

Wat voor won­der?

Vaak wordt dat zelfs door de zieken
uit­druk­ke­lijk aange­ge­ven:
“Nee, ik verwacht niet
in Lourdes genezen te wor­den”
en dan hoor je ook vaak
wat wél de reden is
waarom mensen naar Lourdes gaan:
Hier raakt de hemel de aarde,
hier wordt je ge­sterkt,
je geloof wordt gevoed,
hier kom je tot overgave,
zodat je ver­der kunt;
hier leer je je kruis te dragen,
hier krijg je ant­woor­den
door de moe­der­lijke zorg van Maria;
mis­schien gebeurt dat in een vie­ring
of zomaar als je in stilte zit
bij de grot of ergens anders,
als de heilige Geest in je werkt.
Dit is een bij­zon­dere plaats.

Samen

En hier mag je ervaren
dat je niet alleen staat
met ziekte en beper­kingen.
We zijn hier samen
met vele andere pelgrims,
we hebben bijna allemaal wel iets,
een verdriet, een pijn, een lij­den,
soms zicht­baar, soms verborgen,
soms iets dat je ver­werken moet
en wij zijn hier bij onze moe­der Maria
en onze hemelse Vader.

Leren kind te zijn

Professor en arts Alexis Carrel
zag hier ooit voor zijn ogen
een won­der gebeuren,
een gene­zing van iemand die ster­ven­de was.
Hij zag het dekentje
met de opgezwollen buik van die patiënt
voor zijn ogen dalen,
die buik werd weer gewoon
en zij was genezen
en toch kwam hij op dat moment
niet tot geloof.
De ver­an­de­ring in hem­zelf kwam pas
toen hij later weer in Lourdes was
en toen hij zijn status,
zijn weten­schap­pe­lijke blik,
zijn scepticisme en zijn groot­heid
kon laten varen,
een­vou­dig neer kon knielen
en als een kind kon zijn:
doorzich­tig, eer­lijk, open,
zo kreeg de geest van Lourdes hem te pakken
en zo werd hij een echte gelo­vi­ge,
een kind van God.

Ivan Merz

Ook Ivan Merz was hier, uit Banja Luka,
hij was briljant, sprak wel tien talen,
hij stu­deerde aan de Sorbonne
maar hij had altijd veel pijn,
vooral aan zijn hoofd,
door ver­schil­lende kwalen waar hij aan leed
en hij is jong gestorven, 31 jaar oud
na een mislukte operatie.
Hij kwam in Lourdes
en kreeg hier een band met Maria.
Hoe? Hij werd gewoon aan­geraakt door de genade.
Hier kon het gebeuren
en dat heeft eigen­lijk altijd
met eenvoud van hart te maken.
Als je een hart hebt als een kind,
een­vou­dig en open,
kan God won­de­ren met je doen.

Rozen­krans

Ivan Merz ontdekte hier de waarde van het rozen­krans­ge­bed.
Vanuit zijn eigen erva­ring schreef hij aan een meisje:
“Als je het leven hard vindt
en het ongeluk over je heen valt,
neem dan de rozen­krans van de Maagd;
die zal je troosten en de kracht geven
alles in kalmte te verdragen
in volle­dige overgave aan de wil van God”.
Dat had hij hier bij de grot geleerd.

Verloofd

Ik heb ook ver­schil­lende echtparen leren kennen
die elkaar hier in Lourdes hebben ontmoet;
Maria had hen bij elkaar gebracht.
Vaak hebben zij zich hier voor de grot verloofd;
zij voelen zich altijd met Lourdes verbon­den.

Het won­der ervaren

Wil je ook het won­der van Lourdes ervaren?
Kom dan naar deze grot.
Maar maak je klein en een­vou­dig,
nederig als Jezus zelf, als Ber­na­dette.
Ber­na­dette heeft hier rondgekropen,
de vieze grond gekust,
zich gewassen met mod­derig water.
Het was die mooie dame die zij zag
die het haar had aange­ge­ven.
De mensen dachten dat zij gek was.
Wat was zij nu aan het doen?

Tekens

Maar het waren tekens,
het had een bedoeling.
Dat kruipen en die mod­der
waren tekens van een mens
die laag bij de gronds,
onder het vuil
van kwaad en zonde zit.
Maar tege­lijk was het
een teken van de verne­dering
van Jezus Christus
die voor ons
dat­zelfde lot heeft willen onder­gaan.
Hij die niet hoefde te lij­den,
kwam om voor ons te lij­den;
Hij die geen zonde had gedaan,
kwam voor ons
om de last van de zonde te dragen.
Hij is voor ons door het stof gegaan,
door het lij­den en de dood.
Zozeer heeft God ons liefgehad.
Het water dat tenslotte al dat vuil weer afwast,
is een teken van het doopsel
waardoor God ons in liefde
aanneemt als Zijn kind.
En ieder keer als je
met het water een kruis­te­ken maakt,
gedenk je je doopsel,
geef je in feite aan:
Vader in de hemel,
laat mij als Uw kind
door dit leven wan­de­len,
aan de hand van Maria.