Willibrordseminarie vierde 25-jarig bestaan

Een feestelijke dag!

Op maan­dag 14 no­vem­ber vier­den we het 25-jarig bestaan van het semi­na­rie van ons bisdom. Een vreug­de­volle en dank­ba­re dag! Voor de leden van de gebeds­kring zal het later nog wor­den gevierd, op deze dag waren pries­ters, se­mi­na­risten, docenten, vrij­wil­li­gers, mede­wer­kers en gasten betrokken. Daar­mee was het huis ook wel vol...

H. Mis

De dag zijn we be­gon­nen met de heilige Mis in de bede­vaart­ka­pel waarbij ook mgr. G. Dellagio­vanna, chargé d'affaires van de Nuntiatuur, con­ce­le­breerde samen met vele pries­ters, waar­on­der na­tuur­lijk de rectoren van het semi­na­rie in Vo­ge­len­zang en Nieuwe Niedorp, Jeroen de Wit en Luc Georges en studieprefect José Manuel Tercero Simòn. De preek die ik tij­dens de Mis heb gehou­den, vindt U hier­on­der. Het project­koor dat eer­der bij de pries­ter­wij­ding zong, was deze keer opnieuw present, onder lei­ding van kape­laan Álvaro Rodrgiez Lucque. Ze zongen prach­tig!

Middag­pro­gramma

Na een fees­te­lij­ke maal­tijd, voor dit grote gezel­schap weer uits­te­kend ver­zorgd door het team van het Juliana­kloos­ter, was er een pro­gram­ma in de Engelen­zaal van het hei­lig­dom, waar mgr. Jozef Punt en twee pries­ters, deken Floris Bun­scho­ten en kape­laan Mikel Palic, terug­blikten en her­in­ne­ringen ophaal­den.

Dr. Jörgen Vijgen pre­sen­teerde de feestbundel "Veritatis Gaudium" die echter helaas door een sto­ring in de drukkerij nog niet fysiek be­schik­baar was. Twin­tig docenten had­den een artikel ge­schre­ven voor deze uitgave over een thema uit hun onder­zoeks­ge­bied. Docent Hugo Vanheeswijck gaf een inlei­ding op het on­der­werp van zijn artikel.

Het pro­gram­ma werd afgewisseld met muziek en zang door de se­mi­na­risten van Re­demp­to­ris Mater. Aan het einde­van de bij­een­komst werd een foto­boek met her­in­ne­ringen over deze vijfen­twin­tig jaar ge­pre­sen­teerd.Helaas moest ik een stukje missen van­wege een opname voor een geloofs­ge­sprek met Leo Fijen.

Tenslotte waren er gezongen Vespers met uit­stel­ling en toe­wij­ding aan Maria. Aan het einde vroeg rector Jeroen de Wit de se­mi­na­risten even naar voren te komen, zodat ie­der­een kon zien over wie het semi­na­rie nu gaat. Met de in Heiloo inwonende se­mi­na­risten ben ik daarna nog even op de foto gegaan. Er komen er nog een paar bij: in Nieuwe Niedorp arriveren de ko­men­de maan­den nog twee nieuwe se­mi­na­risten die met de taal beginnen, in Heiloo is voor­zien dat er ook nog een bij­komt.

Pries­ter in het spoor van Sint Wil­li­brord

25 JARIG BESTAAN VAN HET SEMINARIE , 14 no­vem­ber 2022

Dank­baar

Broe­ders en zusters,
We zijn dank­baar voor deze dag
dat we het zilveren bestaans­jubi­leum
van ons semi­na­rie
mogen vieren.
Dit is een dag
waarop zowel het semi­na­rie Sint Wil­li­brord feest viert
als het semi­na­rie Re­demp­to­ris Mater,
want deze dag is niet alleen
de leef­ge­meen­schap van het semi­na­rie be­gon­nen,
maar die mar­keert ook
het begin van de gemeen­schap­pe­lijke studie
voor de Se­mi­na­risten van ons bisdom.
De Heer heeft dit moge­lijk gemaakt,
Hij heeft dit gegeven
en de stich­ting heeft de basis gelegd
voor een­heid en on­der­lin­ge ver­bon­den­heid,
die de missie van de Kerk in ons bisdom
en die ons allen
zeer ten goede komt.
God zij dank daarvoor.

Be­lang­rijke personen

Ver­schil­lende personen hebben in dit alles
een be­lang­rijke rol gespeeld.
Na­tuur­lijk was dat mgr. Henricus Bomers,
de stichter van het semi­na­rie Re­demp­to­ris Mater
en van het Sint Wil­li­brord­semi­narie.
Hij heeft ternauwer­nood van het begin in Vo­ge­len­zang
het eerste jaar kunnen meemaken,
omdat hij vroeg gestorven is.
We zijn mgr. Punt zeer dank­baar,
want zon­der hem was dit niet moge­lijk geweest
en hij is als eerste rector
en later vele jaren als bis­schop
erbij betrokken geweest
en hij heeft bestuur­lijk een be­lang­rijke rol gespeeld.
We danken de zusters Karme­lie­tes­sen van het God­de­lijk Hart,
die ons des­tijds ont­van­gen hebben
en zoveel mensen die ons hebben gesteund
door hun gebed of finan­cieel
of door hun concrete inzet.
Heel, heel veel dank aan allen,
dit was een werk van genade
en van men­se­lijke inzet, al die jaren.
Ja, we hebben vandaag veel
om de Heer voor te danken!

Niet volgens men­se­lijke schema's

Het semi­na­rie is vanaf het begin
onder de bescher­ming van Sint Wil­li­brord gesteld,
de grote apostel van onze streken.
We vieren vandaag zijn uit­ge­stelde feest,
het patroons­feest van het semi­na­rie,
omdat we vorige week
met alle bis­schop­pen op Ad Limina bezoek waren in Rome.
Dank u, goede God,
voor zoveel zegen die we mochten ont­van­gen.
Wij maken vaak onze eigen plannen,
de plannen van God zijn soms iets anders,
maar die zijn altijd beter!
Laten we de Heer vragen
om niet volgens onze men­se­lijke schema’s
te denken en te han­de­len,
maar ons open te kunnen stellen
voor de lei­ding van de heilige Geest,
die alle grote mis­sio­na­rissen
tot hun vrucht­ba­re inzet heeft geïnspireerd.

Makkabeese broe­ders

Sint Wil­li­brord was
de grote mis­sio­na­ris van onze streken
en zijn patronage
geeft al meteen een teken
van wat voor semi­na­rie
onze pries­ter­oplei­ding is en wil zijn: missio­nair.
Het gaat om pries­ters
voor de nieuwe evangeli­sa­tie.
In Rome bleek ie­der­een in de Romeinse curie
en ook de paus zelf
zich goed bewust van de situatie
waarin we verkeren:
de paus vergeleek onze situatie met die van de tijd
van de Makkabeese broe­ders:
vreemde, hei­dense ge­woon­ten wer­den inge­voerd
en vele mensen gingen daarin mee.
Alleen een kleine groep bleef trouw.
De paus bedoelde zeker niet
dat we ook geweld moeten gaan gebruiken
zoals die Makkabeese broe­ders,
maar wel dat we trouw moeten blijven
en elkaar en Onze Lieve Heer
vast moeten hou­den.
Ook dat is een be­lang­rijk punt;
Houd elkaar vast,
ook als je eenmaal pries­ter bent,
blijf met je mede­broe­ders verbon­den,
daad­wer­ke­lijk.

Geen rus­tig bestaan

Wie aan onze pries­ter­oplei­ding wordt gevormd
gaat dus niet voor een rus­tig bestaan
in een mooie pastorie, met een huishoudster
en in afwach­ting van de mensen
die zullen moeten komen
om gees­te­lij­ke hulp
en de bijstand van de sacra­menten.
Nee, die pries­ter wordt hier niet opgeleid.

Missio­nair

De pries­ter die hier wél wordt gevormd
is een missio­naire pries­ter
die steeds weer nieuwe moge­lijk­he­den zoekt
om in contact te komen met mensen,
vriend­schap­pe­lijk met hen omgaat,
verwel­komt en open staat
ook als die mensen niet
volgens de leer van de kerk denken en leven.
Zij zijn mensen met een onster­fe­lijke ziel
en ons verlangen is
hen in contact te brengen met Gods liefde:
Kom en zie!
We hopen en bid­den dat hun hart
door de genade Gods geraakt zal wor­den,
dat ze stappen gaan zetten,
maar zelfs al lijkt dat niet zo te zijn,
we blijven ver­trouwen
omdat de wegen van Gods genade
altijd weer ondoorgron­de­lijk en anders blijken te zijn.
We zoeken steeds weer nieuwe moge­lijk­he­den
om de bood­schap te ver­kon­di­gen,
want we weten
dat niet wij de vrucht­baar­heid kunnen bepalen
van de zaadjes die wij zaaien,
 maar dat alleen Hij dat kan
die onze God en Heer is.
Het is zijn genade die de wen­ding brengt
als een open hart daardoor getroffen wordt.

Niet afgrenzend

Paus Fran­cis­cus zei ons vorige week
dat het in onze tijd niet goed is
om te doen of te spreken
in een afgrenzende, schei­dende manier,
alsof je buiten de ge­meen­schap van de kerk staat
als je bepaalde zon­den doet,
terwijl tege­lijk andere zon­den
mis­schien nau­we­lijks iets schijnen te betekenen.
Zo is het niet!
We zijn allemaal zon­daars,
het is niet zo dat we de mensen willen bena­de­ren
vanaf een hoge troon van eigen perfectie
en de verlos­sing is er voor ie­der­een.

De liefde van Jezus

Het is dus onze taak als pries­ters en toe­koms­tige pries­ters
om voor ie­der­een open te staan,
niet omdat we alles goed vin­den,
niet omdat er geen waar­den en normen zijn,
maar wél omdat wij die zelf zon­daars zijn,
allen willen verwel­ko­men
met de liefde van Jezus Christus,
die naar ons is uit­ge­gaan
toen wij nog zon­daars waren.
Hij kwam uit liefde
naar mensen die veraf ston­den,
Hij gaf zijn leven uit liefde,
niet omdat wij mensen zo goed waren,
maar omdat Hij ons wilde red­den, uit liefde.
Diezelfde liefde moet ons drijven
en inven­tief doen zijn
om mensen te bereiken.

Uit één stuk

Ik heb de paus vorige week ver­teld
over deze missio­naire insteek van ons semi­na­rie,
toen hij aan het einde van ons gesprek
vroeg naar de vor­ming
die wij als bis­schop­pen
aan de se­mi­na­risten bie­den.
De paus onder­streepte
dat kan­di­da­ten voor het pries­ter­schap
gezonde, even­wich­tige mannen moeten zijn,
eer­lijk en oprecht,
niet verkrampt of rigide
waar­mee de paus bedoelde:
geen mensen de een dubbel leven lei­den.
De pries­ter moet zijn
uit één stuk!

Nabij­heid

Daarom is deze plaats
hier op het hei­lig­dom van Onze Lieve Vrouw
zo goed en be­lang­rijk.
We zijn hier bij God, bij Zijn moe­der
en verbon­den met heel veel mensen
die hier naar toe komen.
De paus noemde in ons gesprek
vier vormen van nabij­heid
die voor een bis­schop be­lang­rijk zijn,
maar niet voor hen alleen:
de nabij­heid bij God,
de nabij­heid met de mede­broe­ders in het bis­schops­ambt,
de nabij­heid bij de pries­ters en
de nabij­heid bij de ge­meen­schap.
Moge Gods goed­heid,
de voor­spraak van Sint Wil­li­brord
en van Onze Lieve Vrouw ter Nood,
Vrouwe en Moeder van alle volken
ons allen bijstaan om God,
mede­broe­ders en ge­meen­schap zo nabij te zijn
en moge Gods goed­heid ons zegenen,
ook in de toe­komst!