Dienstbaarheid in bescheidenheid

het leven van Piet van der Horst

Vrij­dag 27 januari heb ik in de H. Pancratius­kerk in Castricum de Uitvaart­mis gedaan voor Piet van der Horst. Vele jaren was hij aan het bisdom verbon­den, aan het semi­na­rie en het hei­lig­dom in Heiloo en zette hij zich in voor allerlei andere taken in de kerk. Een man van weiig woor­den, een man van geloof en dienst­baar­heid.

Er waren dan ook naast de familie veel (oud) mede­wer­kers van het bisdom geko­men, ik heb er zeker wel een vijf­tiental geteld. Naast pastoor Ruben Torres con­ce­le­breer­den de deken en de rector van het Hei­lig­dom in Heiloo die ook rector van het semi­na­rie is. Mede­be­stuurs­le­den en mede­vrij­wil­li­gers uit de pa­ro­chie en van elders waren geko­men om afscheid te nemen en in gebed rond de over­le­de­ne bijeen te zijn.

Aan het begin van de Eucha­ris­tie­vie­ring en voor de absoute hebben fami­lie­le­den en een ver­te­gen­woor­diger van het kerk­bestuur een her­in­ne­ring uit­ge­spro­ken.

Hier­on­der de woor­den van de homilie

DANKBARE TERUGBLIK...

UITVAART PIET VAN DER HORST

In liefde verbon­den

Ik denk dat ie­der­een met veel liefde en waar­de­ring
terug zal denken aan Piet van der Horst
die wij vandaag
naar zijn laatste rust­plaats be­ge­lei­den.
Jullie als gezin, denken met veel liefde aan hem terug.
Jullie weten dat hij van harte met jullie verbon­den was
en ook al maakte je mis­schien weleens andere keuzes
dan hij­zelf gedaan zou hebben,
hij hield gewoon van je.
Ik denk dat ik vandaag die liefde
wel op de eerste plaats mag zetten.
Je wist dat je altijd op hem terug kon vallen,
dat hij er voor je was.

Een gelovig mens

Daar­naast was hij ook iemand van geloof;
hij was niet iemand die er altijd over moest spreken
of die het er dik op legde,
maar je voelde in alles:
dit is een gelo­vi­ge mens.
Je zag het al in de eerbied
waar­mee hij met het heilige omging.
Zijn geloof kwam in tal­loze daden tot uiting.

Semi­na­rie-opvoe­ding

Hij was op het klein-semi­na­rie geweest,
toen een andere weg gegaan dan het pries­ter­schap
zoals zo velen,
maar die ach­ter­grond, die vor­ming
is er altijd inge­ble­ven.

Dienst­baar

Hij was bij­voor­beeld zeer dienst­baar,
het is op de kaart ver­woord
als “een leven van werken en plicht”.
Altijd bereid om iets te doen.
Je kon op Piet rekenen
en wat hij deed, deed hij met inzet
en be­schei­den­heid, zon­der er veel over te praten.
Ook dat staat op de kaart:
“Hij was een man van weinig woor­den”,
zo was hij;
“herken­baar voor wie bij hem hoor­den”.

Gevoelig

Hij was niet iemand die er veel over zou zeggen
als hem iets dwars zat,
maar als je hem kende, kon je wel herkennen
wat er aan de hand was.
Want Piet was een gevoelig mens,
die welis­waar niet altijd zo ge­mak­ke­lijk
over zijn gevoelens sprak, maar wel gevoelens had.
Hij zou niet gauw kwaad spreken over anderen.
Als hij pijn­lijk door iets geraakt was,
probeerde hij het in stilte te ver­werken,
maar het kon hem dan wel raken.

Piet van der Horst en de kerk

Zijn werk op het bisdom bracht hem
dichter bij het ker­ke­lijk werk,
hij leerde vele pries­ters kennen
en ook de pries­ter­stu­denten;
maar eer­der al had hij
in kerk­besturen gezeten
en was hij bij ker­ke­lijke projecten betrokken geweest.

Ik leerde Piet van der Horst kennen
toen ik rector van het semi­na­rie werd,
ruim 25 jaar gele­den.
Piet was administrateur van ons semi­na­rie,
maar nam in het begin ook allerlei andere taken waar.
Hoogte­punt waren de semi­na­rie­bede­vaarten
naar Rome en naar het Heilig Land
en de ope­ning van de Tilten­berg.
Later werkte hij als pen­ning­mees­ter en facility mana­ger
van het Dio­ce­saan Hei­lig­dom in Heiloo,
in het bestuur van deze pa­ro­chie en de regio,
 in de Stich­ting van de Vrouwe van alle Volkeren,
de bede­vaart naar Kevelaer, de bisdom­bede­vaarten,
het is te veel om op te noemen.
Terecht dat hij daarvoor ver­schil­lende
hoge onder­schei­dingen heeft gekregen.
Zo kreeg hij in 2016 van Rome
de tame­lijk unieke onder­schei­ding
van Commandeur in de Orde van Sint Sylvester,
terwijl we hooguit op Ridder in die orde had­den gerekend.
Er was dus veel waar­de­ring voor de inzet van Piet van der Horst.

Nieuw­jaars­re­cep­tie

Het was dus wel passend bij hem dat zijn laatste grote bezoek
aan de nieuw­jaars­re­cep­tie was van ons bisdom,
op 13 januari, een goede week voor zijn over­lij­den.
We spraken toen af om elkaar snel weer te zien,
niet wetend dat het zo zou verlopen.

Naar huis...

Nu moeten we van hem afscheid nemen.
Of liever: we mogen hem toe­ver­trou­wen
aan de liefde­volle zorgen van Iemand anders,
zijn onein­dig lief­heb­bende hemelse Vader.
Wij kunnen niets meer doen,
dan bid­dend Hem gedenken.
Maar die Vader die hem eens
het leven heeft gegeven,
die hem de levensadem gaf,
die hem de kracht gaf om de kruisen te dragen
die ook op zijn weg zijn geko­men,
die Vader heeft hem thuis gehaald.

Dank­ba­re terug­blik

Dank­baar kijken we terug
op dit leven dat zoveel bete­ke­nis heeft gehad
voor zijn gezin, voor Toos, zijn vrouw,
voor de pa­ro­chies, het bisdom, de kerk,
voor zoveel mensen ook
die Piet met raad en daad heeft bijgestaan;
ik weet dat hij blij was
dat ervoor zijn vrouw Toos goed gezorgd wordt.
Dank U goede God voor deze mens
met deze prach­tige inzet,
met deze mooie men­se­lijke gaven,
met dit geloof, met deze liefde.

Hijzelf is heen­ge­gaan

Alleen zijn stoffe­lijk omhulsel
is nu nog bij ons
dat eens in heer­lijk­heid zal verrijzen,
bij de ver­rij­ze­nis van het lichaam;
het is daarom dat wij dit lichaam
met eerbied bejegenen
in deze vie­ring ten afscheid;
hij­zelf is al heen­ge­gaan,
naar huis, veilig en opnieuw geborgen;
hij blijft met jullie verbon­den, zeker;
hij is wel uit het oog,
maar niet uit het hart.
Wij bid­den voor hem
en - daar ben ik zeker van -
hij bidt voor ons.
Piet, Petrus Andreas
rust in vrede!