Waarom is bidden belangrijk?

Gebedsdag seminarie druk bezocht

Op de vierde zon­dag van Pasen wordt roe­pingen­zon­dag gevierd. De se­mi­na­risten gaan twee aan twee naar pa­ro­chies om van hun roe­ping te getuigen. De dag ervoor, zater­dag 29 april, was de gebeds­dag van het semi­na­rie waarvoor de leden van de Gebeds­kring speciaal wor­den uit­ge­no­digd.Een mooie dag. In de preek stond ik stil bij de vraag waarom bid­den zo be­lang­rijk is.

Eucha­ris­tie en pro­ces­sie

Het was een prach­tige dag: prach­tig weer en een mooi pro­gram­ma. De mensen wer­den welkom geheten in het Oesdom met koffie en thee. Na het rozen­krans­ge­bed begon de Eucha­ris­tie­vie­ring, die door het koor van de se­mi­na­risten werd gezongen en waarbij andere se­mi­na­risten de Mis hebben gediend. De preek vindt U hier­on­der. Aan het einde van de vie­ring zijn we in pro­ces­sie naar het Maria­beeld in het park, bij de vijver gegaan, waar we de intentie van deze dag aan Maria hebben aan­be­vo­len.

Michi Costa

In de Mis werd speciaal gebe­den voor de overle­den pries­ter, pastoor Michi Costa, die de eerste rector van het Re­demp­to­ris Mater­semi­narie was en later spi­ri­tu­aal werd en dus altijd zeer met de prister­oplei­ding in ons bisdom verbon­den was. Ook voor enkele andere intenties werd speciaal gebe­den.

Lezing en ge­tui­ge­nissen

Na de lunch in het Juliana­kloos­ter werd de dag ver­volgd met een lezing door mw. Gabriella Buirma-Rieu, die aan het semi­na­rie logopedie en com­mu­ni­ca­tie geeft, over het belang van dit vak in de pries­ter­oplei­ding. Daarna volg­den twee ge­tui­ge­nissen van se­mi­na­risten, dit keer van Josue E. Meijas Sanchez, die aan het einde van zijn pries­ter­oplei­ding is, en Jeroen Pouw die dit studie­jaar is be­gon­nen. Ook stel­den de se­mi­na­risten zich voor. Drie van de acht­tien se­mi­na­risten waren van­wege hun werk­zaam­he­den/itinerantie niet aanwe­zig, maar de anderen hebben allemaal even iets over zich­zelf ver­teld.

Intermezzo

Daarna was het "muzikaal intermezzo": de se­mi­na­risten zongen gezellige Neder­landse en Spaanse lie­de­ren met deelname van de hele zaal. De dag werd besloten met aanbid­ding en vespers.

Homilie

IS DE OOGST WEL ZO GROOT?

GEBEDSDAG SEMINARIE 29 APRIL 2023

Bedankt!

Aller­eerst wil ik U harte­lijk danken
voor Uw gebed om roe­pingen
en uw be­trok­ken­heid bij onze pries­ter­oplei­ding.

Het gebed is wezen­lijk

Dat gebed is wezen­lijk,
niet omdat God niet iets zou kunnen doen
zon­der dat wij erom hebben gevraagd,
maar omdat Hij het samen met ons wil doen,
Hij wil dat wij Zijn mede­wer­kers zijn
en heeft zich in zekere zin van ons af­han­ke­lijk gemaakt
door ons een vrije wil te geven.
Zo staat er over Jezus op een bepaald moment zelfs
dat Hij geen won­de­ren kon doen
van­wege het ongeloof van de mensen (Mc. 6,5)
en aan bijna alle won­de­ren van Jezus
gaat een gebed, een smeek­bede vooraf
van melaatsen, lammen, erns­tig zieken:
“Heer, ontferm U over mij”;
dat kan ook een gebed zijn
dat anderen voor iemand ver­rich­ten,
zoals Jaïrus de overste van de synagoge deed
voor zijn dochtertje (Lc. 8, 40-56)
of de hoofdman van Kafarnaüm voor zijn knecht (Lc. 7, 1-10),
maar in ieder geval is het gebed
heel be­lang­rijk
omdat God wil dat wij mee­werken met de genade.

Zonder woor­den

Soms kan dat een onuit­ge­spro­ken gebed zijn;
zo waren de tranen van de weduwe van Naïn
die haar enige zoon ten grave droeg,
in feite een gebed (Lc. 7, 110-17)
en ook de in­span­ning
die de vrien­den van de lamme verrichtten
om hun verlamde vriend
door het dak naar bene­den te laten zakken
voor de voeten van Jezus,
was eigen­lijk al een gebed,
die actie was een bede om hulp
en een teken van hun geloof en ver­trouwen:
toen Jezus hun geloof zag,
heeft Hij de lamme genezen (Mt. 9, 1-8; Lc. 5, 17-26);
of die vrouw die Jezus’ voeten balsemde:
ze zei niets, ze huilde alleen maar,
maar ze kreeg ver­ge­ving
want wat zij deed was al een gebed.

Gebed om roe­pingen

Jezus spreekt over de kracht van het gebed:
“Al wie vraagt, verkrijgt” (Lc. 11, 10)
en Hij vraagt Zijn leer­lin­gen heel bij­zon­der
te bid­den om roe­pingen,
om ge­roe­penen die zich inzetten
in de wijn­gaard, voor de oogst van de Heer:
“De oogst is groot,
maar arbei­ders zijn er weinig.
Vraagt daarom de Heer arbei­ders te sturen om te oogsten” (Lc. 10, 2).
We moeten dus om roe­pingen bid­den!
En we moeten heel speciaal om pries­terroe­pingen bid­den
omdat het de taak en de dienst van de pries­ter is
om door de sacra­menten
het verlos­sings­werk van Jezus Christus
te­gen­woor­dig te stellen en voort te zetten.

Is de oogst wel zo groot?

Maar mis­schien vraagt U zich af:
Is die oogst wel zo groot?
Zijn er niet steeds min­der mensen die geloven?
Is het voor een pries­ter bij­voor­beeld
niet ont­moe­di­gend
om tegen lege kerk­banken aan te kijken?

Naar buiten gaan

In ieder geval betekenen die lege kerk­banken
dat een pries­ter zich er niet toe kan beperken
om te zorgen voor de mensen die al in de kerk zijn.
Hij moet naar buiten gaan.
Hij zal zijn eigen gees­te­lijk leven goed moeten voe­den
om een krach­tige getuige te kunnen zijn,
vol liefde en begrip,
en zich verheugen over ieder stapje
dat mensen zetten op de weg
naar Jezus Christus en Zijn Kerk.

De mens zon­der God?

Is de oogst wel zo groot?
Het ant­woord daarop is:
Ja, de oogst is groot,
want God heeft het verlangen naar Hem
in het hart van iedere mens gelegd.
Zonder God kan niemand gelukkig wor­den,
zon­der God is het leven
een weg naar het sterf­bed,
zon­der God is er niet meer bete­ke­nis en zin
dat wat we binnen de aardse wer­ke­lijk­heid
kennen en beleven;
mét God is alles
een opgang naar de hemel,
alles staat in een ander licht.
Het verlangen naar zin en bete­ke­nis,
het verlangen naar God
ligt uit­ein­delijk in het hart van iedere mens.

Bidt

De vraag is dus eigen­lijk niet of de oogst wel zo groot is,
maar veel meer hoe we die oogst kunnen binnenhalen.
Het ant­woord daarop is aller­eerst:
wij kunnen dat niet,
wij kunnen geen mensen bekeren,
wij kunnen geen mensen tot geloof brengen,
dat kan God alleen,
maar Hij rekent daarbij wél op onze hulp.
Bid, vraag de Heer om arbei­ders te sturen;
bid dat de oogst mag groeien en bloeien,
bid en werk!

Contact, com­mu­ni­ca­tie

We moeten dus wel iets doen!
De taak van een pries­ter zal steeds meer zijn
dat hij contacten gaat leggen
met mensen die nog niet geloven
en die ver van de kerk staan;
en iedere se­mi­na­rist zal zich erin moeten oefenen
om die contacten te leggen met mensen
die nog niet geloven
en op een gepaste manier te getuigen.

Mensen om je heen

Tege­lijker­tijd is het heel be­lang­rijk
dat iedere pries­ter of pries­ter­stu­dent
en goede, gelo­vi­ge basis heeft
van mensen om hem heen met wie hij
het geloof kan beleven
en hij moet niet te snel onder de indruk zijn
van het ongeloof dat hij ziet
en de ver­keerde ten­densen in de samen­le­ving.
Hij heeft po­si­tie­ve, goede input nodig,
zoals wij allemaal.
Want niemand heeft groter liefde,
dan wie zijn leven geeft,
maar die liefde moet wor­den gevoed,
die gave van zich­zelf, van heel zijn leven,
daar moet een pries­ter in wor­den gesteund,
die voe­ding hebben we allemaal nodig,
want we zijn maar breek­ba­re mensen.

Steun hen!

Ik zou U vandaag willen vragen daarvoor te bid­den
en - als het U moge­lijk is -
de pries­ter­stu­denten ook op andere wijzen
te steunen en hen nabij te zijn.
En ik wil U vragen om te bid­den
dat de heilige Geest de geesten en de harten
van jonge mensen zal verlichten
om een levens­keuze te maken
naar Jezus’ hart.

H. Catharina van Siena

Je roe­ping volgen is niet altijd ge­mak­ke­lijk.
We vieren vandaag het feest
van de heilige Catharina van Siena.
Toen zij twaalf jaar was
waren haar ouders al bezig
- zo ging dat in die tijd -
een goede partij voor haar te zoeken
om te gaan trouwen,
maar zij vond tenslotte de moed
om over haar roe­ping tot het reli­gi­euze leven te spreken.
Dat was niet ge­mak­ke­lijk want om in te tre­den
had zij een bruids­schat nodig
als gave aan het klooster,
en die had zij niet,
daarvoor had zij haar ouders nodig,
die wil­den dat zij zou trouwen.

Volhar­den

Toch hield zij vol.
In twee kloosters werd zij gewei­gerd,
maar tenslotte werd zij aan­ge­no­men,
al kon zij eerst niet lezen of schrijven
en al kende zij weinig gebe­den.
Maar de god­de­lijke Voor­zienig­heid
had eigen plannen!
Zij moest door vele moei­lijk­he­den heen gaan,
dat voert te ver voor deze preek.

Kerklerares

Zij dic­teerde eerst en schreef later ook zelf
drie­hon­derd lange brieven over allerlei thema’s,
een boek over de God­de­lijke Voor­zienig­heid
en gebe­den.
Deze vrouw, Catharina van Siena,
is nu kerklerares!
En haar uit­stra­ling was zo groot
dat zij raadgeefster werd van de paus
die op haar aan­drin­gen
uit Avignon in Frank­rijk terug kwam naar Rome
en die haar vroeg in Rome ijn zijn buurt te komen wonen
om de pausen met haar wijs­heid bij te staan.

Je roe­ping volgen

Aan het leven van Catharina zien we
hoe be­lang­rijk het is met Gods hulp
te on­der­schei­den wat je roe­ping is in het leven.
Als we onze roe­ping volgen, komt het goed,
ook als wij­zelf mis­schien
niet zo snel re­sul­taat zien.
Bij som­mi­ge heiligen werd pas na hun dood
de zin en de vrucht­baar­heid van hun leven dui­de­lijk.
Ook dat kan gebeuren.

Bidden, blijven bid­den

Laten we dus blijven bid­den
dat jonge mensen de stem van God zullen horen
en de inge­vingen van de heilige Geest
en dat zij gehoor geven aan Gods roe­ping.