Gelukkig zijn de zachtmoedigen! Sint Jansprocessie in Laren

Hoe kort is ons lontje?

Zondag 25 juni was in Laren de Sint Jans­pro­ces­sie, een prach­tig gebeuren, waar de Laar­der ge­meen­schap volop aan deel neemt. De ge­meen­schap met elkaar en met de Heer wordt zo heel mooi beleefd. De broe­der­schap van sint Jan en vele mede­wer­kers zetten zich in om alles goed te laten verlopen en dat is weer goed gelukt! Een kort ver­slag en de homilie die ik daar heb gehou­den, onder meer over eenb aantal actuele kwesties...

Thema

Het thema van deze Sint Jan was "Gelukkig de zacht­moe­di­gen", waar ik in on­der­staan­de homilie op ben inge­gaan. Omdat het erg warm was, is de preek niet tij­dens de heilige Mis op het kerkhof gehou­den, maar aan het einde van de pro­ces­sie in de basiliek.

Zweetdruppeltjes

Op het kerkhof scheen de zon volop en er is weinig schaduw, dus velen hebben daar talrijke zweetdruppeltjes achter gelaten!

De vie­ring op het kerkhof

Om 7.00 uur ’s morgens was daar al een koele H. Mis geweest, ver­vol­gens één om 9.00 uur in de basiliek, waarna om 11.00 de pro­ces­sie ver­trok uit de prach­tig versierde kerk. Ridders van het H. Graf, leden van de Maltezer Orde, bruidjes, mis­die­naars, Fanfares, alles was aanwe­zig. De lange stoet trok naar het buiten het dorp gelegen kerkhof­waar - zoals gezegd - de Eucha­ris­tie werd gevierd in con­ce­le­bra­tie met pastoor Nico van der Peet - die deze dag getri­neerd heeft, zoals het heet als een pries­ter drie Missen doet -, met vica­ris Gerard Bruggink en pater Joachim Oude Vrielink ofm. Ook deken Jules Dresmé sloot aan evenals pastoor Willems en op het einde van de pro­ces­sie was ook deken Carlos Fabril erbij. Andere pries­ters uit de omge­ving waren verhin­derd wegens vakantie of het WJD-weekend in Heiloo. Ook de burge­mees­ter en enkele weth­ou­ders maakten de pro­ces­sie en de H. Mis mee.

Terug naar de basiliek

Na de Mis keerde de pro­ces­sie langs een andere weg terug naar de basiliek als Sacra­ments­pro­ces­sie, waar werd besloten met een plech­tig Lof met Te Deum en het aloude Sint Jans­lied. Hier was ook emeritus pastoor Jan Vriend aanwe­zig. De fanfare bracht nog een mooie aubade voor de basiliek, waarna een in­for­meel deel begon van ont­moe­ting met een drankje en voor enkele gasten een lunch. Ik had echter nog eerst het geloofs­ge­sprek met Leo Fijen dat volgende week wordt uitgezon­den. Daar zullen dus ook beel­den bij zijn van de Sint Jans­pro­ces­sie.

Van harte felici­teer ik de broe­der­schap, de pastoor en Laren weer met deze mooie Sint Jan!

“GELUKKIG ZACHTMOEDIGEN”

En ik?

Zalig, gelukkig de zacht­moe­di­gen!

Het thema van dit jaar
vraagt wel om een soort gewetens­on­der­zoek:
hoe zacht­moe­dig ben ik eigen­lijk?
Hoe rea­geer ik bij­voor­beeld
als iets me raakt?

Agressie in de samen­le­ving

Zacht­moe­dig­heid is niet direct
het eerst woord waar je aan zou denken
om onze westerse cultuur te om­schrij­ven.
“Haantjes­ge­drag” en “Cancel­cul­tuur” zijn bekende begrippen
die veel méér van toepas­sing lijken te zijn.
Agressie in de samen­le­ving,
ver­baal of ook fysiek,
tot in de hoogste regionen,
door stress of frustratie of hoe dan ook,
is een groeiend probleem.
Ie­der­een komt op voor zijn rechten,
in­di­vi­duen en groepen
willen niet over zich heen laten lopen.
Je wilt geen “halve zachte” zijn,
maar hoe zit het dan met die zacht­moe­dig­heid?

Respect gewenst

Toch zou­den we, denk ik, allemaal wel willen
dat mensen respect­voller en begrip­voller
met elkaar zou­den omgaan.
Kunnen we het nog verdragen
dat iemand een fout maakt?
Kunnen we het ac­cep­teren
als iets een beetje anders gaat
dan we het zelf had­den gewild?
Hoe kort is ons lontje?
Zalig, gelukkig de zacht­moe­di­gen!

Afschaf­fing van de slavernij

Deze weken her­denken we
de afschaf­fing van de slavernij
en het leed en het onrecht dat mensen is aan­ge­daan
die tot slaaf wer­den gemaakt.
We zullen dat volgende week
in onze ka­the­draal bij­zon­der gedenken
met aarts­bis­schop Gallagher
uit het Vati­caan.
160 jaar gele­den pas
brak in ons land ein­de­lijk het inzicht door
dat het een onrecht is
om andere mensen tot slaaf te maken,
Pas sinds 150 jaar zijn er in ons Ko­nink­rijk geen slaven meer.

Ver­kla­ring Bis­schop­pen en her­den­king in ons bisdom

De Neder­landse bis­schop­pen
hebben daarover een ver­kla­ring uitge­ge­ven
onder de titel:
“Slavernij is onverenig­baar
met de men­se­lijke waar­dig­heid”.
Volgende week zullen we in alle kerken van ons bisdom
“Amazing grace” zingen
als eerbe­toon aan al die mensen
die dit onrecht moesten onder­gaan.
Ieder mens heeft recht op respect
voor zijn of haar men­se­lijke waar­dig­heid.

Erken­ning

Het is terecht
als mensen vragen om erken­ning
van hun waar­dig­heid als mens.
Die vraag om erken­ning
is aan de andere kant tevens een oproep
tot zacht­moe­dig­heid in de omgang met elkaar,
tot respect­vol gedrag;
we moeten mensen in hun waarde laten
en het eigen gelijk hoeft niet altijd
op de voor­grond te staan.
Waar we het met iemand niet eens zijn
qua opvat­tingen, bele­ving of gedrag,
blijft het fun­da­men­teel
dat we ieder mens in zijn waar­dig­heid erkennen.
Niet voor niets leert Jezus ons
zelfs onze vijan­den lief te hebben.

Vluch­te­lingen

Voor ons als chris­te­nen geldt dat des te meer
want we zien iedere mens
als een beeld van God,
geschapen naar Gods beeld en gelijkenis.
Ieder mens, ook die vluch­te­lingen
die in het water van de Mid­del­landse zee
hun graf hebben gevon­den,
waren mensen geschapen naar Gods beeld en gelijkenis,
mensen met een onster­fe­lijke ziel.

Ver­bon­den­heid

Zalig, gelukkig de zacht­moe­di­gen!
Die zacht­moe­dig­heid vraagt
om begrip en verdraag­zaam­heid,
die lei­den weer tot ver­zoe­ning en ver­bon­den­heid.
Het is goed als we opkomen
voor de rechten van anderen,
vooral van de zwaksten, de armsten,
degenen die niemand hebben
om voor hen te pleiten.
Het is goed als we werken aan
saam­ho­rig­heid en ver­bon­den­heid.

De oorlog in Oekraine

De ver­hou­ding tussen zacht­moe­dig­heid
en opkomen voor je rechten
is daarbij niet altijd zo ge­mak­ke­lijk.
De oorlog in Oekraïne gaat maar door
en als je gebied wordt bezet
heb je het recht om je te verde­digen.
Je kunt dan wel zacht­moe­dig zitten wachten,
maar intussen word je onder de voet gelopen!
Maar de andere kant van het verhaal
is het gevolg van deze oorlog:
hon­derd­dui­zen­den doden en gewon­den,
onder wie ook vele, vele duizen­den
on­schul­dige bur­gerslacht­of­fers,
verwoes­tingen en trauma’s...
En we weten lang niet alles...
Laten we in ieder geval bid­den om vrede,
hope­lijk hebben de gebeurtneissen van gis­te­ren
een duwtje gegeven in die rich­ting,
we weten het nog niet.
Maar laten blijven bid­den om vrede,
om een recht­vaar­dige vrede, zeker,
maar wel: om vrede!

Jezus zelf heeft ons opge­roe­pen
om naar ver­zoe­ning te streven
en “vrede” was Zijn grote wens,
om vrede te bewerken en ver­zoe­ning,
droeg Hij een kruis.

Zoeken naar de juiste weg...

Zacht­moe­dig­heid betekent niet
dat we alles maar in moeten slikken
en het stil­zwij­gend verdragen,
wél dat we willen opereren
met begrip voor elkaar en gericht op ver­zoe­ning.
Het is dus soms echt balanceren,
een zoeken naar de juiste weg.

Johannes de Doper

Kijk maar naar ons aller Sint Jan.
Johannes de Doper sprak dui­de­lijke taal.
Hij was bepaald niet bang
om ook eens harde woor­den te spreken
en mensen tot inkeer op te roepen,
maar hij was ook nederig,
hij vond zich­zelf zelfs niet waar­dig
om de schoenriem van Jezus vast te maken.
Soms gebruikte hij stevige taal:
“Adderen­ge­broed” noemde hij de mensen
die naar hem kwamen luis­te­ren
toen hij predikte in de woes­tijn:
”Adderen­ge­broed, breng vruchten voort,
die passen bij beke­ring” (Lc. 3, 7-8).
Het gaat niet alleen om mooie woor­den,
je moet het ook doen, zei hij daar­mee.
Zelfs tegen­over de koning Herodes
schrok hij er niet voor terug
dui­de­lijke taal te spreken.
Dat kostte hem zijn kop.

Maar ook al was Johannes dui­de­lijk
en kwam hij op voor waar­heid en recht,
hij was geen man van geweld,
zijn strijd was een gees­te­lij­ke,
hij wilde de mensen
tot betere gedachten en daden brengen.

Wees zacht­moe­dig

Na­tuur­lijk blijven er vele vragen over:
hoe moet je han­de­len in een moei­lijke situatie
of als er iets is dat je raakt?
Daar moeten we steeds weer keuzes in maken
en ik hoop dat het voor­beeld van Johannes en Jezus
ons daarbij kunnen helpen.
Wees zacht­moe­dig
en nederig van hart,
leert het evan­ge­lie;
dat wil zeggen:
spreek gerust dui­de­lijk ,
maar durf ook je fouten te erkennen,
zet niet jezelf op een troon
om vanuit de hoogte te oor­de­len,
maar spreek en denk met zacht­moe­dig­heid, begrip­vol
en laat je niet mee­ne­men door woede of trots.

Zalig, gelukkig de zacht­moe­di­gen!
Dat Johannes daarbij een voor­spre­ker mag zijn!