Uitgenodigd voor een feest...

100-Jarig bestaan kerk van Egmond aan den Hoef

Zondag 15 ok­to­ber was ik in Egmond aan den Hoef, waar niet alleen het patroons­feest werd gevierd van deze kerk die is toegewijd aan de H. Margaretha Maria Alacoque (feest­dag 16 ok­to­ber), maar ook het 100-jarig bestaan van het kerk­ge­bouw. En precies op deze zon­dag was de evan­ge­lie­le­zing over een uit­no­di­ging voor een feest...

Samen sterker

Egmond aan den Hoef is verbon­den met de rest van Egmond, Heiloo, Akersloot (pa­ro­chie levend water) en Limmen. De pries­ters van deze pa­ro­chies -(deken Franklin Brighita, pastoor Nico Mantje, pastoor Igno Osterhaus) waren aanwe­zig en con­ce­le­breer­den. De beide zangkoren Soli Deo Gloria en Hoeverture zongen samen o.l.v. Wim Note­boom (zie foto).

In de pastorie van de kerk hangen ver­schil­lende mooie vaandels met de patroon­hei­lige van de kerk (zie foto's), daar was voor de Eucha­ris­tie­vie­ring een korte ont­moe­ting met pries­ters en kerk­bestuurle­den (foto).

Sancti Adalberti

De kerk was mooi versierd en vooraan hing een bloemen-mozaiek met de leef­tijd van de hon­derd­ja­rige kerk. Deken Franklin Brighita opende met een wel­komst­woord, pastoor Mantje sprak aan het einde een dank­woord, waarna ie­der­een werd uit­ge­no­digd in proeflokaal Sancti Adalberti voor een gezellige bij­een­komst. Daar maakten velen gebruik van.
Bij de koffie met gebak in de zaal had ik gelegen­heid om vele pa­ro­chi­anen te ont­moe­ten en met hen te spreken.

Zorgen

Er zijn ook zorgen, de ge­mid­del­de leef­tijd van de kerk­gan­gers is hoog en het kerk­be­zoek is afgeno­men. Hoe kan de kerk hier de jon­ge­ren bereiken? Aan het einde van de vie­ring wer­den de pa­ro­chi­anen uit­ge­no­digd om deze week ver­der te spreken over de toe­komst.

Homilie

28E ZONDAG DOOR HET JAAR A, EGMOND AAN DE HOEF, 100 JARIG BESTAAN VAN DE KERK

We zijn uit­ge­no­digd voor een feest

Proficiat!

Aller­eerst mag ik U van harte fe­li­ci­te­ren
met het hon­derd­ja­rig bestaan van de kerk.
We zijn vandaag God dank­baar
dat hier op deze plaats
gene­ra­ties hun geloof hebben bele­den,
hun kin­de­ren hebben laten dopen,
hier gevormd of getrouwd zijn,
hier afscheid hebben geno­men van hun dier­ba­ren.
Zo werd deze kerk
een centrum en een gees­te­lijk thuis
voor velen.
Dat goede en mooie dat er was
moeten we niet vergeten,
ook al staan we voor grote uit­dagingen
en al zijn er ook onzeker­he­den
over de toe­komst.

De kern van de pro­ble­ma­tiek

Jezus raakt met de parabel die hij ver­telde
over de gasten
die waren uit­ge­no­digd voor het bruiloftsmaal,
wel een kern van de pro­ble­ma­tiek
waar de kerk vandaag voor staat.
Ook wij willen graag mensen uit­no­di­gen
om hen te laten delen
in de blijde bood­schap van het evan­ge­lie
en de vie­ring van de sacra­menten.
Die koning die zijn gasten laat roepen
is in feite een beeld van God zelf,
onze hemelse vader,
die gasten uitno­digt op het bruilofts­feest
van Zijn Zoon, Jezus Christus.
Jezus zelf moest ervaren
dat velen zijn bood­schap niet wil­den aan­ne­men,
dat er zelfs haat en afkeer ontstond
en dat ze Hem tenslotte
aan het kruis hebben geslagen.
Daarna heeft Hij zijn dienaren
over heel de wereld uit­ge­stuurd
om allen uit te nodigen voor dit bruiloftsmaal.
De eerste bete­ke­nis van deze gelijkenis
die Jezus ver­telt
heeft dus te maken met
wat Hijzelf heeft ervaren
en wat Hijzelf heeft gedaan.

Trouw­be­lof­te

Maar de parabel slaat ook op de situatie
die wij­zelf hebben beleefd en nog beleven.
Het bruiloftsmaal dat wij vieren
is de heilige Eucha­ris­tie
en de woor­den die de pries­ter bij de consecratie spreekt
zijn de woor­den van een trouw­be­lof­te:
“Dit is mijn lichaam dat ik voor jullie geef,
dit is mijn bloed dat ik voor jullie vergiet,
een nieuw verbond voor altijd”.
Dat is als het ware de huwe­lijks­be­lof­te die Jezus
als bruidegom van de kerk uitspreekt
tegen­over ons allen:
Ik ga met jou een verbond aan,
ik zal er altijd voor je zijn,
door lij­den en kruis,
door pijn en verdriet heen,
zal ik er voor je zijn, ik blijf je trouw.

Steun

Dat is ook, denk ik, de steun
die wij­zelf ervaren van ons geloof
als een houvast in moei­lijke tij­den,
een steun in lij­den en verdriet,
maar ook iets dat ons tot dank­baar­heid brengt
in tij­den van vreug­de­vol omzien.

Probeer het!

Als wij zelf de rijkdom van dat geloof
hebben ervaren,
dan zal het ons ook weleens verdriet doen
als we die vriend­schaps­band met God, met Maria
niet hebben kunnen door­ge­ven
aan dier­ba­re mensen in onze eigen kring.
Je hebt hen uit­ge­no­digd voor dat bruilofts­feest,
net als die dienaren in de parabel,
je hebt ge­pro­beerd die uit­no­di­ging te doen
zoals God, zoals Jezus zelf dat heeft gedaan;
en net als Hij moet je daarin ook
teleur­stel­lingen ervaren.
Maar geef het toch niet op
om het goed en het mooie van ons geloof uit te stralen
en blijf alstublieft bid­den
voor al die dier­ba­re mensen die met u verbon­den zijn;
blijf je liefde geven;
de liefde moet eigen­lijk altijd door­gaan
en voorrang krijgen.

Geen bruiloftskleed!?

De koning in de parabel
gaat er dan maar toe over
alle mensen uit te nodigen
van de hoeken van de straten.
Recht van de straat komen ze de bruilofts­zaal in
en het klinkt dan ook ver­ba­zing­wek­kend
als aan die mensen wordt verweten
dat ze geen bruiloftskleed dragen.
Zo van de straat geplukt,
hoe kun je dan met een bruiloftskleed komen?
Maar het gaat hier om de gees­te­lij­ke bete­ke­nis:
ons bruiloftskleed is de schoon­heid van onze ziel,
het zijn je gebe­den en alle goede werken
die je in je leven hebt gedaan,
het is de goede, mooie weg die je hebt proberen te gaan,
ook als dat best moeite koste,
het zijn alle offers die je in je leven
met liefde hebt gebracht,
dat is je bruiloftskleed.

Het is een feest

Het is een feest
waarvoor al die mensen wor­den uit­ge­no­digd,
een prach­tig bruilofts­feest.
Het is een feest waarvoor ook wij uit­ge­no­digd zijn
als we samen de Eucha­ris­tie vieren.
Laten we daarom proberen
er ook echt een feest van te maken,
door alles goed te ver­zorgen
zodat de li­tur­gie die we beleven
ons hart en onze ziel
mag voe­den en verblij­den.
Na­tuur­lijk met alle respect
voor de teksten van de li­tur­gie,
waardoor we in een eeuwen­lange traditie staan
die ons zelfs met de Joodse li­tur­gie
en de tijd van Jezus verbindt,
dus, met alle respect daarvoor,
moet de Mis wél zó zijn
dat die een feest is,
dat die je blij maakt
en gees­te­lijk verheft en voedt.

God dank!

In die geest wil ik vandaag graag met U God danken
voor deze hon­derd jaar
en voor al het goede en mooie
wat van deze kerk is uit­ge­gaan.
En ik bid dat het geloof ons veel vreugde mag geven,
blij mag maken,
dat we het mogen kunnen blijven vieren
als een feest, als iets dat ons goed doet en verheft.