Arsacal
button
button
button
button


“Conviventie” verantwoordelijken Neocatechumenale Weg

Nieuws - gepubliceerd: maandag, 14 oktober 2013 - 410 woorden
Domus Galilaeae, huis voor Neocatechumenale Weg op de berg van de aligsprekingen in het heilig Land
Domus Galilaeae, huis voor Neocatechumenale Weg op de berg van de aligsprekingen in het heilig Land

Zondag 13 ok­to­ber werd de jaar­lijkse natio­nale conviventie van verant­woor­de­lijken van de ge­meen­schappen van de Neo­ca­te­chu­me­nale Weg besloten. Zo’n 275 deel­ne­mers waren er aanwe­zig die in de pa­ro­chies verant­woor­de­lijk zijn voor de ge­meen­schappen van gelo­vi­gen die deze weg van ver­die­ping van het geloof van het doopsel volgen.

Zij dragen verant­woor­de­lijk­heid voor groepen van mensen die gehoor hebben gegeven aan de catechese die in pa­ro­chies gehou­den wordt waar de pastoor de Neo­ca­te­chu­me­nale Weg toelaat. Vier dagen waren zij bijeen om hun geloof te ver­die­pen en te reflec­te­ren op de uit­dagingen waar deze tijd ons voor stelt.

Ik was er voor de heilige Eucha­ris­tie op zon­dag en heb geluisterd naar de erva­ringen van de verant­woor­de­lijken en gepreekt over de tien melaatsen, als een beeld voor onze eigen geloofsweg. De homilie stond stil bij drie punten (dat is afgekeken van de paus):

  • Wij zijn onderweg als melaatse mensen: wij zijn niet volmaakt, wij hebben onze zon­den en hebben geen reden om anderen uit de hoogte te bekijken alsof wij "de beteren"zijn.
  • Wij zijn onderweg als gereinig­den: we zijn gereinigd door het doopsel en dat is en blijf een reden tot grote dank­baar­heid: de Heer heeft ons aan­ge­no­men als Zijn kin­de­ren. Daar­naast wor­den we steeds opnieuw gereinigd: de Heer gaat een weg met ons van zuive­ring, van erva­ringen waardoor wij groeien. Het is goed om in dank­baar­heid te zien wat God voor ons heeft gedaan.
  • Wij zijn ook vaak “alleen” op weg, tegen de stroom in, waar we niet kunnen volgen wat de anderen doen: we moeten God boven alles stellen, durven keuzes te maken die mis­schien door de mensen om ons heen niet wor­den gedeeld, je geweten volgen, je geloof volgen: “je geloof heeft je gered”, zegt Jezus tot die “vreem­de­ling”, die de Samari­taan in zekere zin is. Ook wij zijn vreem­de­lingen hier op aarde. Het woord “pa­ro­chie” herinnert ons eraan, het komt uit het Grieks en betekent let­ter­lijk: de plaats waar je een vreem­de­lingen­sta­tus hebt (paroikia).

Vaak zullen we denken: we staan alleen en ons werk draagt geen vrucht. Dit is een beko­ring. Wij weten nooit hoe en wanneer ons werk vrucht zal dragen. Hierbij heb ik verwezen naar het voor­beeld van twee ‘groten’: de Z. Charles de Foucauld, die een­zaam in de woes­tijn stierf, vermoord door de mensen die hij zijn liefde wilde komen bewijzen en de heilige Petrus Chanel, die zlef niet de vruchten van zijn missie­werk heeft gezien.

post deze webpagina op: Facebook X / Twitter
Terug