Hoe leef je? Hoe reageer je op wat pijn doet en onzeker maakt?

Drie koningen in Bennebroek

Op 2 januari vier­den we het feest van Open­ba­ring des Heren, zoals het feest van Drie­ko­nin­gen offi­cieel heet. Ik was die dag in de sint Jozef­kerk in Benne­broek, waar helaas tegen een moge­lijke slui­ting van de kerk wordt aangekeken. Gebrek aan vrij­wil­li­gers die de pa­ro­chies kunnen dragen is een van de be­lang­rijk­ste oor­zaken die het nodig maakt om die weg dit jaar te gaan. Ik was in Benne­broek om een beetje troost en steun te bie­den en een luis­te­rend oor, in zoverre dat nu moge­lijk is. De pandemie verhin­derde helaas een samen­zijn van de pa­ro­chi­anen na de heilige Mis.

Kape­laan Rob Verhaegh con­ce­le­breerde en ook pas­to­raal werker Ans Dekker was aanwe­zig. Zij zetten zich in om de ge­meen­schappen van Vo­ge­len­zang en Benne­broek pas­to­raal te be­ge­lei­den naar intensieve samen­wer­king toe. De beide pa­ro­chies maken deel uit van het vrij kleine samen­wer­kings ver­band met de beide Heemsteedse pa­ro­chies.

OPENBARING VAN DE HEER - DRIEKONINGEN

Homilie

Alles wat pijn doet en onzeker maakt: hoe ga je rea­geren?

Hart onder de riem

Wat wens ik U toe voor dit nieuwe jaar?
Ik begrijp dat dit jaar voor U als pa­ro­chie
pijn­lijke stappen met zich gaat mee­bren­gen
en daar wil ik U van harte
veel sterkte voor wensen.
Ik kom vandaag niet om de kerk te sluiten,
de bis­schop mag pas iets zeggen
aan het eind van de hele pro­ce­dure.
Maar ik kom vandaag wel om U
een hart onder de riem te steken
en om U te zeggen
dat wat er ook zal gebeuren
God U niet verlaat.
Ik hoop dat U met dat ver­trouwen
dit nieuwe jaar binnen kunt gaan,
ondanks de situatie waarin we verkeren
- de pandemie grijpt heel veel mensen aan -,
want dat ver­trouwen is de basis
voor een gelukkig leven, met een gelukkige afloop!

Als we iets verliezen...

Wat maakt het vaak voor een verschil
hoe we in een situatie staan!
Wie vooral bang is iets te verliezen
- vrij­heid, wat je gewend bent, wat je hebt -
zal vaak met angst en gevoelens van onbehagen,
mis­schien zelfs met agressie
in het leven staan,
want het leven is nu eenmaal zo
dat dingen ver­an­de­ren,
dat we voor on­ver­wachte en soms ook onpret­tige
gebeur­te­nissen komen te staan,
dat allerlei aardse zeker­he­den
ons uit han­den wor­den geslagen.
Dat gebeurt in deze tijd van de pandemie
na­tuur­lijk volop...
Allerlei heel gewone bur­ger­lijke vrij­he­den
kunnen niet wor­den uit­geoe­fend
omdat het alge­meen wel­zijn in een tijd van pandemie
om maat­regelen en beper­kingen vraagt.
We kennen na­tuur­lijk allemaal
de dis­cus­sies die dat oproept...

Kerk­slui­ting

Nu is een kerk­slui­ting na­tuur­lijk
van heel andere aard,
maar ook dat doet pijn,
we zou­den allemaal - denk ik - wel willen
dat de situatie anders was
en veel en veel meer mensen
in het ker­ke­lijk leven zou­den participeren.
Dat is helaas niet zo,
maar we moeten de bood­schap
wel blijven laten klinken,
we moeten de sacra­menten
blijven vieren,
we moeten de zin van het leven
blijven ver­kon­di­gen...

Hoe zullen we rea­geren?

We kunnen op twee manieren rea­geren
in situaties waarin iets wegvalt
of iets wordt ontnomen,
zoals in de pandemie:
De ene manier is angs­tig,
krampach­tig alles willen hou­den
zoals het was
en blijven bij de pijn
die de situatie veroor­zaakt;
de andere manier is
de kansen te zoeken
die een nieuwe, andere situatie biedt:
wat kan wel?
En hoe zou­den we daar­mee
ons voor­deel kunnen doen?

Die twee levens­hou­dingen
komen we vandaag in het evan­ge­lie tegen
op deze zon­dag van de wijzen uit het oosten.

De wijzen

Die wijzen waren open minded,
zij zochten naar waar­heid, naar God
in de situatie die hun was gegeven;
zij maakten gebruik van de ster die was ver­sche­nen
om stappen te kunnen zetten
naar een nieuwe en grotere kennis
van Gods werk
en van die pas­ge­bo­ren koning
wiens ster zij had­den gezien.
Zij kwamen naar Jeru­za­lem en Beth­le­hem,
zoekend, in de hoop te vin­den...
Zij had­den dus een hoop­volle, zoekende
levens­hou­ding, open voor het nieuwe
dat God op hun pad had gebracht.
Geen won­der dat zij blije, po­si­tie­ve mensen waren;
het staat er uit­druk­ke­lijk:
“Op het zien van de ster
wer­den zij vervuld
van overgrote vreugde”.

Herodes

Daar staat in dit evan­ge­lie
die andere man tegen­over,
die vol­ko­men anders rea­geert
op precies dezelfde bood­schap
over de ster als teken van de geboorte
van de door God gegeven
her­der en koning van het volk!
Herodes werd verontrust,
hij ervaart de situatie als bedreigend,
hij wil alles bij het oude hou­den
en hij zal alle kleine kin­de­ren ombrengen
- de kin­dermoord van Beth­le­hem -
om de status quo te her­stel­len.

Maar deze Herodes was na­tuur­lijk niet gelukkig.
Hij leefde in angst
voor wat zijn positie zou bedreigen,
voor wat verlies van macht en zeggen­schap
voor hem zou betekenen...
Maar als hij nu eens wat meer ver­trouwen had gehad
dan had hij gezien
dat dit kind geen bedrei­ging voor hem was,
want Jezus kwam niet
voor een koning­schap op aarde.

En wij?

Hoe leef je?
Met wat voor levens­hou­ding?
Wat roepen ver­an­de­ringen in je op?

Uit­ein­de­lijk vin­den we geluk
als we de sprong van ver­trouwen
durven wagen.

Alles uit han­den geslagen?

De leer­lin­gen van Jezus
maakten diens kruis­dood mee
en enkele tien­tal­len jaren later
de verwoes­ting van Jeru­za­lem.
Alles was weg, zo leek het.
Maar nee, dat was de opmaat
voor een geheel nieuwe wer­ke­lijk­heid,
een groei naar een andere situatie:
Jezus was verrezen
en de leer­lin­gen waren uit­ge­gaan
om het evan­ge­lie te ver­kon­di­gen
en al hebben ze heel veel tegenstand ondervon­den
- bijna allemaal hebben ze de mar­tel­dood onder­gaan -,
God ging een weg met hen en met Zijn kerk
die vele vruchten droeg, tot nu toe,
twee­dui­zend jaar later.

Geborgen

Heb bij alles wat je doet en over­komt,
bij alles ook wat las­tig is en moei­lijk
ver­trouwen
dat er Één is die alles ten goede leidt,
in wiens hand en in wiens hart
wij allen geborgen zijn.
Ga met God, ga met ver­trouwen,
ga met liefde
en met vrede in je hart...

Gods zegen wens ik jullie allen toe
voor het jaar 2022
met alles wat dat jaar
ons brengen zal.